De laatste paar weken hebben jullie weinig van ons gehoord, deels komt dat doordat we een drukke en heftige tijd achter ons hebben liggen waar we graag wat over willen delen.
Zoals jullie misschien weten is het voor ons bijna onmogelijk om via de natuurlijke manier kinderen te krijgen. Maar ook al voordat we dat wisten, hadden we het er al over gehad dat we ook graag wilden adopteren. In 2006 kregen we op een bijzonder manier Efraim. We hebben zijn biologische moeder leren kennen en toen hij nog geen 3 dagen oud was mocht hij met ons mee naar huis en binnen 6 maanden was de hele adoptieprocedure rond. Binnenkort wordt hij alweer 5 jaar. Daarmee nam de afgelopen maanden ook onze wens toe voor een 2e kindje. De hoop op een zwangerschap hadden we nooit opgegeven, maar hoe langer dat duurde, hoe moelijker het soms ook is om daar nog in te blijven geloven en hoop voor te hebben. (Nu alweer 7 jaar!)Gelukkig zijn er verschillende voorbeelden uit de bijbel (bv Sara, Rachel, Rebekka en Elisabeth) die ook geen kinderen konden krijgen, en ook zij hadden vaak hun hoop en geloof daarin opgegeven, en desondanks kregen ze een heel bijzonder kind!
Begin dit jaar zijn we wat concreter gaan nadenken over een volgende adoptie, we wilden ons op de wachtlijst zetten, want de kans dat een volgend kindje net zoals Efraim bijna letterlijk uit de hemel in ons gezin zou komen vallen is natuurlijk klein. Maar een aantal weken geleden werden we door vrienden benaderd of we geen tweeling zouden willen adopteren, wow, daar moet je wel even over nadenken, uiteindelijk hebben we ja gezegd. Maar toen bleek dat er ook al een andere familie geinteresseerd was, dus dat ging aan ons voorbij. Wel kende de persoon een ander contactpersoon die weer iemand anders kende die zwanger was en een gezin zocht. Uiteindelijk bleek dat de zwangerschap nog maar in een vroeg stadium was, en dat het beter zou zijn om nog wat af te wachten. Dat was best wel moeilijk omdat je toch snel verwachtingen schept.
Toen werden we opeens afgelopen woensdag door deze contactpersoon gebeld. De dag ervoor was er een baby geboren en de moeder wilde het kindje afstaan omdat ze thuis door haar man mishandeld was. Gelijk hebben gebeden om Gods leiding, en dat Hij waar nodig deuren zou openen en sluiten. Toen hoorden we weer een paar dagen niks. Uiteindelijk hoorden we vrijdag dat de baby maandag uit het ziekenhuis ontslagen zou worden en dus bij ons zou kunnen komen. De contactpersoon had inmiddels de baby en moeder bezocht in het ziekenhuis en we kregen al een hele reeks foto’s! Zaterdagavond ontmoetten we de contactpersoon om meer info te krijgen over de moeder, de situatie e.d. Toen waren er wat dingen onduidelijk over de legitimatie van de moeder, maar ook over of het hele proces wel helemaal legaal verlopen was. Dat alles maakte dat we een soort van rollercoaster van gevoelens hadden, je wilt het zo graag, maar aan de andere kant twijfels en onrust, dat zowel bij mij als bij Jander en dat gaf dan ook best wel wat spanning tussen ons beiden. Uiteindelijk wisten we zondagavond pas laat na heel wat onderzoek helemaal zeker dat alles ok was en helemaal legaal. Wat waren we blij! De volgende dag zouden we alleen hoeven wachten op het telefoontje dat de baby uit het ziekenhuis ontslagen zou worden, zodat we het proces in konden gaan. Dat weekend waren we dan ook druk bezig met kleertjes, lakens en luiers wassen, het bedje schuren en lakken, de wandelwagen uit het stof halen, noem maar op, overal in huis kon je wel babyspullen vinden die we nog van Efraim hadden. Die dagen hebben we ook van al de emoties maar weinig geslapen, maar, zo hielden we ons voor, zo waren we alvast voorbereid op de gebroken nachten met een baby! Maandagmiddag ging uiteindelijk de telefoon van de contactpersoon, met helaas geen goed nieuws..... de moeder van de baby was samen met de baby en de vader uit het ziekenhuis vertrokken zonder een teken van leven achter te laten.
Wat een teleurstelling, we hadden ons er al helemaal op ingesteld, ons er praktisch en emotioneel op voorbereid en nu dit! Nog steeds begrijpen we het niet helemaal. Maar we willen erop vertouwen dat God het beste met ons voor heeft en dat Hij daarvoor de juiste tijd weet. Maar makkelijk is het niet, het voelt alsof we iemand verloren hebben (en dat hebben we ook). Elke keer weer was ik verbaasd dat het nog maar maandag was, want door alle dingen en emoties voelde het alsof we al een volle werkweek achter de rug hadden. We willen jullie vragen om hierin voor ons te bidden. We zijn erg blij en dankbaar met de vrienden die ons in de afgelopen dagen hebben bijgestaan, Mirjam die net dit weekend bij ons op bezoek was vanuit Natal (God’s perfecte timing!), Peter en Selma, Sandra en Sebastião, Dayanne&Fabiano, Josi &Keri. Het is goed om te merken dat we zowel de goede als moeilijke momenten met elkaar kunnen delen, om nog maar niet te spreken van al de mensen die deze dagen biddend achter ons hebben gestaan!
Posts
